مدح حضرت زهرا سلام الله علیها
زهـرا هـمـان که در سـحـر آفـريـدنـش گـفـتـه خـدا تَـبـارَکَ بـر وجـه أحـسنـش زهـرا همان که عطـر خـداوند مي وزد هر روز پنج مـرتـبـه از بـاغ سـوسنـش هـر صبح در طواف ملائک به دور او مــعـراج مي چکــد ز تمــاشاي گلشنش زهـرا هـمـان کــه بر دل پيـغــمـبر خـدا جـان دوبــاره مـي دهد از شوق ديـدنش از ابتــداي خلــقـت خود از همــان ازل دارد نـگــين عشــق علي را به گردنش ديگـر از اين چه مرتبه اي با شکـوه تر باشد بزرگ کـرب و بـلا طــفل دامنش «حَتَّي تَـوَرَّمَـتْ قَدَمَاهَا» حکـايــتي ست از عــاشـقانــه هاي سحـرهاي روشـنش بي شک منا و مکه دگر محرمي نداشت پنهان نـبود اگـر ز نظـر خـاک مدفـنش روزحساب تـوشـۀ ماعـشق فـاطمه ست ما را بس است خوشه اي ازفيض خرمنش شرح فـضائـلش همه عـين عبادت است تکريم پايـداري و حـلم و شـهادت است آمــد کـــه روشنــي بــدهــد آفـــتـاب را بخـشد به چشــم تار جهان نـور ناب را باران و رود و چشمۀ و دريا به نام اوست مهــريــه اش نـمــوده خــداونــد، آب را اصلاً تمام جنت ودوزخ به دست اوست داده بـه او شــفاعــت روز حـســاب را بــا شــرط حُـبّ فـاطـــمه و آل فـاطـمه پــاداش مــي دهــند قــيـامت، ثــواب را از سرّ نام فاطمه اين نکته روشن است بـرداشـتـه خــدا ز مُـحــبّـش عــذاب را بــا آيه هاي روشــن عـمـر شريف خود تفــسير کــرد سـوره به سوره کتاب را حتي به پيش سـائـل اعـمــي محـال بود بــردارد از مـقــابــل چــهره نـقــاب را بي حرمتي به ساحت قدسيِّ فاطمه ست هر کس کـه زيـر پا بـگـذارد حجاب را آري بــراي فــاطمـيـون ايـن وقـار ماند با نــور چـادري که از او يــادگـار ماند هر دخـــتری کـــه اُمّ أبـیــهـا نمـی شود هر مـادری که مـــادر دنـــیا نمی شــود نــور تمــام عـالم امکـــان بــه روی هم یک جلوه نور چـادر زهــرا نــمی شود وقتی که اختیار دوعالم به دست اوست محــشر بدون فـاطمـه بر پــا نـمی شود یعنی که بی ولایــت او هـــیچ طاعــتی اذن ورودِ جــنــت الاعـلـی نمــی شــود فــردا بــه قلـــه های سعـادت نمی رسـد هر کـس دخیــل چادر زهرا نمــی شود حبل المــتین شیــعه نــخ جـانماز اوست بی او گره ز کـار کــسی وا نمــی شود می افــتـد از نـگـاه پُــر از مـهـر فاطمه هر کــس فــدائیِ رهِ مــولا نمــی شــود دینی که رفت سمت تـزلزل پس از نبی بــی انــقلاب فــاطمــه احـــیا نمی شـود آغـاز کــرد يــک تنــه، تنهــا، قيــام را مـعـلـــوم کــرد حــرمـت خـون امام را وقتي که هست چهرۀ حـيـدر مطـاف او در خـانه اسـت مسـجـد او اعـتکـاف او آئـيـنه شد کـه جـلـوه کنـد عصـمت خدا معـنـا گرفــت روح عفاف از عفـاف او چـرخ تـمـام کون و مکان سنگ آسياش سررشـتـۀ زمين و زمـان در کـلاف او در پيش چشـمهاش چه دنـيا حـقــير بود بــوده بــه بوريــا و ســفـالي کــفاف او چيزي نخواست فاطمه از ثروت جهان يعني بـس اسـت پـيــرهـن دستــبـاف او جلوه گر نهايـــت ايــثـار فـــاطمـه ست انــفــاق خــالـصــانــۀ شــام زفـــاف او آن بـانـويي که سـايـۀ او را کسـي نـديـد يـک روز شـد مديــنه محـلّ مصاف او وقتي که ديـد بسته شـده دست کعـبه اش آمــد به کوچه جان بدهــد در طواف او از چـشم اهل فتنه گرفته ست خواب را معلــوم کـرد مــعني فــصل الخطاب را باغ حضور غرق گل يــادِ فــاطمه ست روح نماز و مسجد وسجاده فاطمه ست تـنـهــا مـديـنـه نـه، هـــمـۀ عـالـم وجـود روشن زسجده هاي سحر زاد فاطمه ست آنکس که در نهـايـت اخـلاص و بندگي ايمان به پاي چادرش افتاده فاطمه ست آن بانـويي که بعـد نبــي با حــماسه اش درس وفـا به اهــل ولا داده فاطمه ست قبرش اگـر چــه شمــع و رواقي نداشته قـــم، تــا ابــد مـديــنـۀ آباد فـاطـمه ست يــعني بــه پاي بوســي آئـيـنـه اش بـــيا آه ايـن ضريح پنجره فـولاد فاطمه ست هــسـتــيِّ ماست نــوکري اهل بيــت او خيـرالـعـــمل محــبت اولاد فـاطمه ست اين انقـــلاب جلوه اي از انقلاب اوست بي شک امـام هديـۀ مـيـلاد فـاطمه ست اين انقلاب فاطمي است و حسيني است با رهــبـري که آيــنه دارِ خمــيني است |